Huilen doen ze allemaal, maar waarom?
Iedere baby huilt, dat klopt. Maar wat moet ik doen met een huilende baby? Net zoals zoveel andere ouders wist ik ook geen raad met mijn huilende baby. Waarom huilt hij nu? Hoe kom ik te weten wat mijn baby wil? Hoe moet ik hem troosten? Allemaal vragen die bij me opkwamen. Ik wilde alleen maar dat het huilen stopte. Ik werd er gek van.
Tijdens mijn gesprek met Gerda ben ik veel te weten gekomen over huilen.
Huilen is een manier van communiceren.
Gust wil me iets duidelijk maken. Maar wat? Heeft hij iets nodig? Aandacht? Liefde? Op een gegeven ogenblik had ik het precies door, als hij honger heeft dan begint hij op zijn handjes te sabbelen en maakt hij smakkende geluidjes. Als hij moe is, dan wrijft hij in zijn oogjes.
Herkennen van verschillende soorten huilen.
Maar dat was allemaal geen probleem. De signalen van honger en slapen had ik vlug door. Toch bleef Gust maar huilen. Zou hij pijn hebben of geven we hem te weinig liefde en aandacht? Ik wist het niet.
Gust is mijn eerste kindje en ik wil altijd bij hem zijn en heel veel met hem doen. Dat was dus het probleem. Gust kreeg zoveel prikkels dat hij er lastig van werd. Door op dat moment te huilen kan hij blijkbaar deze prikkels en emoties verwerken. Het is dus niet abnormaal. Wat een geruststelling. Dan kwam er ook nog eens bij dat Gust mijn stress ook ervaarde en dit maakte het voor hem nog extra lastiger. Ik voelde me wel een beetjes schuldig.
Ik heb dus al geleerd dat een baby huilt omdat hij misschien iets nodig heeft maar dus ook om zaken te verwerken. Ik was er zeker van dat Gust alles had wat nodig was, dus hij moest iets te verwerken hebben. Gerda gaf me de raad om Gust op zijn eigen manier, dus door te huilen, zijn emoties te verwerken. Ik moest Gust op een vertrouwde en veilige manier laten huilen. Ik het begin vond ik het huilen lastig want Gust bleef maar huilen. Als ik zelf rustiger werd en rustig tegen hem begon te praten dan merkte ik dat Gust zelf ook kalmeerde. Ik voelde me op dat moment wel schuldig. Ik dacht echt dat ik een slechte ouder was. Ik kan mama’s echt wel de raad geven dat als hun baby veel huilt en je weet niet waarom, om dan iemand te zoeken om hierover te praten en samen met je mee te denken. Ik heb vooral onthouden dat ik mijn moedergevoel moet volgen om te kijken wat er aan de hand is met Gust. Meestal is het moedergevoel toch juist.
Als ik nu denk dat Gust huilt van pijn dan contacteer ik mijn huisarts om dit te laten controleren. Het kan best wel eens zijn dat Gust last heeft van zijn oortjes bijvoorbeeld. Zo merkte ik, als ik Gust in zijn bedje legde dat hij begon te huilen. De oorzaak hiervan was druk op zijn oortjes. Ik heb Gust dan wat hoger in zijn bedje gelegd zodat de druk verminderde.
Troosten.
Wat ik nu zeker heb ontdekt is dat Gust heel veel nood heeft aan lichamelijk contact. Gerda zei me dan ook dat ik niet bang moest zijn om Gust vast te nemen als ik dat wil. Lichamelijk contact zorgt voor warmte, veiligheid en troost. Ik kan Gust dus niet verwennen met liefde en aandacht, dit is een basisbehoefte en zorgt voor een goede hechting tussen Gust en mij. Ik mag Gust best veel bij mij houden en knuffelen, daar is helemaal niets mis mee. Ik moet meer kijken naar de lichaamstaal van Gust, zei ze. Gerda gaf me ook de tip mee om een draagdoek te gebruiken als Gust bijvoorbeeld last had van krampjes. En ja hoor, Gust kon echt troost vinden in de draagdoek en werd veel rustiger.
Hulp durven vragen.
Wat ik nu zeker wel geleerd heb, is dat er altijd wel een reden is waarom een baby huilt. Als er geen medische oorzaak is dan is het belangrijk om te kijken naar de emotionele ontwikkeling van de baby. Dit is niet altijd gemakkelijk om dit zelf te doen. Gerda, die als buitenstaander met me mee keek heeft me hier heel goed bij geholpen. We keken samen naar Gust en konden zo achterhalen vanwaar het huilen kwam.